مقایسه تأثیر ارتز بی حرکت کننده و گچ گیری بر راستای مفصل کف پایی-انگشتی در بیماران هالوکس والگوس پس از عمل جراحی

هدف: این تحقیق با هدف مقایسه تأثیر ارتز بی حرکت کننده و گچ گیری بر راستای مفصل کف پایی - انگشتی در بیماران هالوکس والگوس پس از عمل جراحی صورت گرفت. روش بررسی: در این مطالعه شبه تجربی و مداخله ای 24 بیمار هالوکس والگوس واجد شرایط (سن 19 تا 50 سال، زاویه هالوکس والگوس حداکثر 25 درجه، زاویه بین استخوان های کف پایی اول و دوم 11 تا 13 درجه، عدم تغییرات دژنراتیو در مفصل و عدم وجود بیماری های سیستمیک)، از بین مراجعه کنندگان به درمانگاه ارتوپدی بیمارستان میلاد تهران به طور ساده و در دسترس انتخاب و براساس بلوک های تصادفی تبدیل شده، در دو گروه اسپلینت و گچ گیری قرار گرفتند. در گروه اسپلینت، قبل از عمل جراحی از پای بیمار قالب گرفته شد و بلافاصله بعد از عمل، اسپلینت بر روی پای بیمار بسته شد. در گروه گچ گیری پای بیمار تا حدود ۵ سانتی متر بالای مچ توسط پزشک متخصص گچ گیری شد. از کل بیماران بلافاصله و 6 هفته بعد از عمل رادیوگرافی به عمل آمد و زاویه هالوکس والگوس آنها مقایسه گردید. برای تحلیل داده ها از آزمون های آماری مجذور خی، تی مستقل، تی زوجی، تحلیل واریانس یکطرفه و تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: هیچ گونه تفاوتی در اختلاف میانگین های زاویه هالوکس والگوس بلافاصله بعد از عمل و 6 هفته بعد از عمل دو گروه وجود نداشت و دو گروه از این نظر اختلاف معناداری نداشتند(۱/۰۰=p). مقایسه میانگین زاویه هالوکس والگوس بلافاصله و 6 هفته بعد از عمل جراحی در هر یک از گروه ها به تفکیک نیز اختلاف معناداری نداشت (۱/۰۰=p). نتیجه گیری: تأثیر گچ گیری و اسپلینت در حفظ زاویه هالوکس والگوس بعد از عمل جراحی اصلاح این دفورمیتی یکسان بوده و لذا می توان از هر دو روش به عنوان مراقبت های محافظتی به قصد حفظ موقعیت اصلاح شده به فراخور وضعیت بیمار استفاده نمود.